یک دنیا منتظر توست

سالی که نکوست از بهارش پیداست. این دقیقا مصداق همین سال 1400 خودمان است. وقتی هنوز تعطیلات عید نوروز تمام نشده بزرگترین عید تقویم خودنمایی می کند یکی چه سالی بهتر از این سال !

امسال زیبایی فروردین با چراغانی خیابان ها ومحله ها وبا جشن روز نیمه شعبان تکمیل خواهد شد. چه عیدی خواهد شد عید امسال و چه با صفا خواهد نیمه شعبان امسال.

اما با وجود این همه زیبایها، شادی ها و جشن ها انگار هنوز یک چیزی کم داریم. انگار گم کرده ای داریم وبلاتکلیفیم نه بخاطر کرونا و نه بخاطر محدودیت های یکسال و اندی ...  انگار گم کرده داریم در این همه زیبایی ...

شاید حرف دلم مصداق همین شعر زیبای قیصر باشد:

ما

در عصر احتمال به سر می بریم

در عصر شک و شاید

در عصر پیش بینی وضع هوا

از هر طرف که باد بیاید

در عصر قاطعیت تردید

عصر جدید

عصری که هیچ اصلی

جز اصل احتمال, یقینی نیست

اما من

بی نام تو

         حتی

               یک لحظه احتمال ندارم

چشمان تو

عین الیقین من

قطعیت نگاه تو

             دین من است

من از تو ناگزیرم

من

بی نام ناگزیر تو می میرم