وحدت یا تفرقه!؟

در سال های نه چندان دور سرزمین افغانستان بخشی از کشور ایران بوده است. اما در طول تاریخ افغان ها از ایران جدا شده و کشور مستقلی را تشکیل داده اند. آغاز روابط ایران و افغانستان را می‌توان قرن نوزدهم دانست؛ یعنی زمانی که افغانستان به تحریک انگلستان از ایران جدا شد و اعلام استقلال کرد. پیش از این واقعه افغانستان و خراسان منطقه‌ای واحد در نظر حاکمان ایران بودند و مشترکات فرهنگی بسیاری داشتند. تلاش انگلیس برای ایجاد یک دولت مستقل هرچند ضعیف در شمال غربی هندوستان که بتواند مانع به خطر افتادن هند از جانب روسیه و ایران باشد، اصلی‌ترین عامل استقلال افغانستان به‌شمار می‌رود.

پس از برپایی حکومت انقلاب اسلامی در کشورمان افغان ها که در آن زمان شاهد حکومت کمونیست های وابسته به شوروی بر کشورشان بودند، بیش از پیش به ایران متمایل شدند. پس از اشغال افغانستان توسط شوروی ایران جز اولین کشورهایی بود که این تهاجم را محکوم نمود. پس از این تحولات در افغانستان مردم این کشور با توجه به همجواری با کشورمان و اعتقادات شان به سمت تشکیل حکومت اسلامی گام برداشتند. نزدیکی مردم ایران وافغانستان در این واقعه و حضور داوطلبانه برخی رزمندگان ایرانی در کنار مجاهدین افغانی در جنگ با شوروی به خوبی نمایان گردید. اما این پایان ماجرا نبود و پس از پایان جنگ تحمیلی در ایران و خروج نیروهای شوروی از افغانستان بار دیگر پیوند مردم هر دو کشور نمایان گردید. حضور گسترده نیروهای فرهنگی کشورمان و همچنین حضور پر رنگ مردم افغان در کشورمان، خود شاهد این مدعاست.

ظهور جریان طالبان در این برهه از زمان، آخرین تلاش ها برای تیره وتار کردن این رابطه دوستانه به بهانه قدیمی اختلاف شیعه وسنی بود. اما ایران همچون گذشته بهترین پناه گاه برای مهاجرت افغان های فراری از طالبان بود. پس از روشدن دست خالی آمریکا در افغانستان و عدم کمک آمریکا به مردم آمریکا مجدداً فرصت خوبی برای نزدیک ملت ایران و افغانستان فراهم شده است که می تواند فرصت های خیلی خوبی برای مردم هر دو کشور فراهم نماید. حمایت سیاسی هر کشور از همدیگر با وجود ظهور نسل جدیدی از طالبان، تجارت وداد وستد آسان، دسترسی کم هزینه به راههای بین المللی از جمله فرصت های پیش روی دو کشور هماسیه می باشد.

علاوه براین؛ پیوند فرهنگی محکم بین مردم دو کشور همسایه ایران و افغانستان و مهمتر از آن هم زبانی این دو فرهنگ بزرگ قاره ی آسیاف از دیگر فرصت های طلایی برای پیشرفت دو کشور بخصوص مردم ستم دیده افغانستان می باشد.

باتوجه به آنچه ذکر شد کاملا روشن است که دشمنان این دو کشور اجازه تقویت این رابطه را نخواهند داد. و با تمام توان به ایجاد اختلاف و تفرقه بین ان دو کشور خواهند پرداخت.

آخرین مورد از این تلاش ها نیز حادثه شهادت طلبه های جهادگر در حرم رضوی می باشد. وقوع این حادثه و یا حتی پوشش جهت دار این حادثه تلخ می تواند پایه گذار تحرکات بعدی در زمینه ایجاد اختلاف و دعوا بین مردم ایران و افغانستان باشد.

کلام آخر اینکه این رابطه دوستانه طی سالیان گذشته با صبر، گذشت و ایثار هردو ملت بوجود آمده است که البته خون های بسیاری برای آبیاری آن داده شده است لذا با توجه به زحمات هر دو ملت برای حفظ این رابطه ی دوستانه و اخلاق همسایگی، می بایست بیش از پیش مراقب این توطئه های دشمن مردم ایران و افغانستان بود.