معنای اباحه گری

اباحه گری در اصطلاح به معنای اباحه‌اندیشی و بی‌اعتنایی عملی به محرمات و منهیات و منکرات است که موجب بى‌ تفاوتى به و پاى بند نبودن به ارزش‌هاى دينى می شود. بنیان‌گذار اباحی‌گری، در میان مسیحیّت پولس است. در میان مسلمانان نیز انحراف برخی از فرقه ها مانند مرجئه، باطنیه و غلات موجب پیدایش اباحی گری در گروه هایی از مسلمانان شد.

مباح در اصطلاح: آنچه که متساوی الطرفین باشد، بی حُکمی است و مقابل مندوب ، مکروه ، حلال ، حرام و واجب است . هر کاری که فعل و ترک آن مساوی و بی تفاوت باشد.و اِباحه: مباح کردن؛ حلال دانستن؛ جایز شمردن؛ روا دانستن.[۲] اباحه گری در اصطلاح به معنای اباحه‌اندیشی و بی‌اعتنایی عملی به محرمات و منهیات و منکرات است.[۳] که موجب بى‌ تفاوتى به و پاى بند نبودن به ارزش‌هاى دينى می شود

2 فرهنگ فارسی عمید
 3 لغت نامه دهخدا