خانواده در جامعه ایرانی

روز 25 ذی الحجه در کشورمان بعنوان روز خانواده و تکریم بازنشستگان نامگذاری شده است. هرچند معمولاً بصورت شایسته به این روز پرداخته نمی شود اما موضوع خانواده بخصوص در شرایط کنونی جامعه یکی از مسائل مهم و حیاتی می باشد. پرداختن به موضوع خانواده و آسیب شناسی آن می تواند از بسیاری از آسیب های دیگر در جامعه جلوگیری نماید.

خانواده در بسیاری از کشورهای غربی دیگر آن قداست و اهمیت گذشته را ندارد. در جوامعی که توهین به پدر و مادر و حتی پدربزرگ و مادر بزرگ تقبیح نمی شود بلکه حتی در برخی موارد(فیلم، آهنگ ها و...) تبلیغ نیز می شود، نمی توان انتظار داشت حرمت خانواده حفظ گردد.

در جوامعی که روابط باز زن ومرد تبلیغ می شود یعنی رابطه بدون هیچ قید و شرطی حتی در صورت متاهل بودن! در جامعه ای که همجنس بازی تبلیغ می شود یعنی قطع نسل! چه توقعی می توان از حریم خانواده داشت. در جوامع غربی نوجوانان می توانند هر گونه که صلاح می دانند با پدر و مادر خود رفتار کنند و در مقابل؛ قانون نیز پشتیبان آنان خواهد بود. این ها همه می تواند زنگ خطری آشکار و پرصدا برای جامعه بشری باشد. زنگ خطری که سال هاست به صدا در آمده است.

سوال اینجاست که این روابط غربی چه موضوعیتی برای جامعه ایرانی خواهد داشت؟

واقیت این است که فرهنگ ما ایرانیان چندسالی است که به تاثیر پذیری از دیگر فرهنگ های پر زرق وبرق، دچار انحرافات آشکاری شده است. قصد سیاه نمایی نداریم اما آمار موجود آسیب های اجتماعی موجود در کشور گویای این مهم است. هرچند الان هم دیر است اما اگر امروز هم کاری نکنیم، فردایی روشن در انتظار جامعه ایرانی نخواهد بود.

علی رغم آنچه ذکر شد جامعه ایرانی بدلیل داشتند پتانسیل های موجود می تواند مقاومت مناسبی در برابر تهاجم های فرهنگی داشته باشد. احساسات عمیق، پیابندی به مذهب، تقدس پدر و مادر و در مجموع کلمه خانواده، حیا وعفاف، احترام به بزرگ تر، رسوم جوانمردی و... همگی داشته های ناب فرهنگ ایرانی در مقابل تهاجم گسترده فرهنگی خواهد بود.

احساسات لطیف و عشق و محبت از پایه های اصلی ثبات در خانواده است. نمی دانم در روز چند بار از کلمه دوست دارم برای افراد خانواده استفاده می کنید ولی اطمینان داشته باشید این کلمه معجزه خواهد کرد!

هرچه در مورد عشق و اهمیت محبت در خانواده سخن بگوییم، باز هم نمی توانیم این دو گوهر والا و پرارزش را توصیف نماییم. همه نگاه های لطف آمیز و جذبه های مهرانگیز و...، ترجمان عواطف پاک و پرشکوه خانوادگی است و عشق رنگ زندگی و راز خوب زیستن است. عشق، فاصله ها را کم، سختی ها را بر انسان آسان، ناهمواری ها را هموار و تلخی ها را شیرینی می سازد. با چراغ عشق و عاطفه می توان در خانواده، آینده ای روشن وتابناک ساخت.

عشق همان نیروی عظیمی است که به انسان هدف، احساس مسؤولیت و امید می دهد. سرشار از عشق و انسانی که وجودش محبت خانواده است، پویا، فعال و پرنشاط است و در جامعه، مفید و سودمند است و می تواند جامعه خود را به سوی خود کفایی و استقلال سوق دهد

به هر حال، تنها عاملی که موجب تشکیل خانواده، بقا و تداوم زندگی است، عشق و محبت است و چه نیکوست که عشق و محبت به خانواده را وسیله ای برای سعادت اخروی قرار دهیم.

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

هر کس به شایستگى در حقّ خانواده اش نیکى کند، عمرش طولانى مى شود.

کافى، ج2، ص105،ح11

پیامبر اعظم صلى الله علیه و آله فرمود:

خداوند رحمت کند پدرى راکه فرزندش را بر نیکى کردن بر خود کمک کند.
نشستن مرد نزد زن و فرزندش، نزد خداوند محبوب تر از اعتکاف درمسجد من است.


امام سجاد علیه السلام فرمود:

خداوند از آن کس خشنودتر است کهخانواده خود را بیشتر در رفاه و نعمت قرار دهد.
حق زن این است که بدانى خداوند او را مایه آرامش و انس تو قرارداده است و بدانى این نعمتى است که خداوند به تو داده. پس باید او را گرامى دارى وبا وى نرمى کنى.

امام صادق علیه السلام فرمود:

مرد براى اداره منزل وخانواده خود به سه ویژگى نیاز دارد که اگر در طبیعت او نباشد، باید خود را با تکلّفبه آنها وادارد: خوش رفتارى، گشاده دستى سنجیده و غیرت براى حفاظت ازآنها.