گفتن همه ی حقیقت!

راست گویی به معنای بیان همه حقایق نیست!

راست گویی یکی از صفات بارز انسان متعالی می باشد. این امر نه تنها در دین مبین اسلام مورد تاکید بوده، بلکه در تمامی ادیان و و حتی بسیاری از فرهنگ های سایر ملل دنیا، بعنوان نشانه های ایمان و درستی یادشده است. راست گویی می تواند انسان را به قله های تعالی و رشد هدایت نماید. اما در این قاعده ی کلی نیز استثناهایی نیز وجود دارد.

هنگامی که قاعده ی راست گفتن ایجاد اختلاف و فتنه می نماید آیا باز هم باید ان را رعایت نمود؟ اگر مردی تمامی حقایق را بدون ملاحظه به همسرش بیان کند چه اتفاقی در زندگی آنها رخ خواهد داد؟ این زندگی مشترک دوامی خواهد داشت؟

حال برای اینکه مرز بین این موضوع(بیان نکردن همه ی حقیقت) و دروغ گفتن مشخص شود بخشی از سخنان استاد عباسی ولدی را با هم مروز می کنیم:

گاهی بیان سخنان راست، فتنه‌ای ایجاد می‌کند که اصل زندگی را زیر سوال می‌برد؛ مثلاً فرض کنید مادر شوهری، غیبت عروس خود را کرده است. آیا صداقت حکم می‌کند که مرد، این مساله را با همسرش در میان بگذارد؟ بدون تردید جواب منفی است.
با توجه به روایات می‌توان گفت وقتی راست گفتن موجب مفسده‌ای شده و آن مفسده نیز از اموری باشد که خداوند به آن راضی نیست، نباید سخن راست را به زبان آورد؛ مثل سخن چینی و ...
البته باید تاکید کرد که راست نگفتن به معنای دروغ گفتن نیست.