خانواده یک موضوع امنیتی است

انسان برای آنکه رشد شخصیتی و روانشناختی متعادلی داشته باشد به دو نوع محبت نیازمند است. محبت مشروط یا مقتدرانه یا پدرانه، و محبت نامشروط یا مادرانه. اینها اساسا دو نوع محبت هستند و جای یک دیگر را نمی‌گیرند بلکه مکمل‌اند درست مانند فاز و نول برق یا چسب دوقلو. هرگاه یکی از آن دو مفقود باشد فرزندان احساس نمی‌کنند که به اندازه کافی دوست داشته شده‌اند. لذا می‌گوییم که به هر دلیل پدر نبود باید شخصی مانند عمو، دایی، پدربزرگ، برادر بزرگتر... محبت مقتدرانه را به فرزندان ارائه کند. هرگاه مادر به هر دلیلی نبود باید خاله، عمه، مادربزرگ، خواهر بزرگتر یا... محبت نامشروط را ارائه کند وگرنه فرزندان کمبود محبت خواهند داشت. انسان‌هایی که در این شرایط بزرگ می‌شوند چون به اندازه کافی دوست داشته نشده‌اند نمی‌توانند آنچنان که باید دوست بدارند. درنتیجه تواتر رفتارهای بی‌رحمانه در آنها افزایش می‌یابد.

خانم دکتر دایان هیلز در کتاب An Invitation to Health می‌نویسد در آمریکا 30 درصد مردم پدر خود را نمی‌شناسند (شناسنامه های تک والدی در آمریکا رایج و متداول است).

در چنین وضعیتی است که ضریب بی‌رحمی و خشونت در جامعه فزونی می یابد.

کسانی که در جامعه ما نیز به دنبال ترویج ازدواج سیاه (باصطلاح سفید)، والدین همجنسگرا، روابط آزاد جنسی، جشن طلاق و... هستند بی تردید از عوامل گسترش خشونت در جامعه هستند حال چه رسانه باشند، چه بازیگر، چه توپ لگد کن، چه مروجین سند 2030 در آموزش و پرورش و مهدکودک‌ها، و چه هر جنایتکار دیگر...

سالهاست می‌گویم و مینویسم که خانواده یک موضوع امنیتی است، ٱیا گوش کسی بدهکار هست؟

دکتر سید علی مرعشی (پزشک، متخصص روانشناسی و عضو هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز)