اعتکافی که بود، حسرتی که هست

چند سالی بود که مراسم اعتکاف با اعتقادات ما ایرانیان بخصوص نسل جوان عجین شده بود. نسل جوان امروز با همه ی خصوصیات بد یاخوب، مشتاق که نه تشنه ی مراسم اعتکاف بود. یادش بخیر از چند روز وحتی یکماه جلوتر، ثبت نام مساجد برای اعتکاف شروع می شد و معمولاً در همان روزهای اول ظرفیت مساجد خاص تکمیل می شد. مسجد گوهرشاد، مسجد جامع بازار، مسجد دانشگاه تهران، مساجد دانشگاه های کشور و... همه از یک ماه قبل در تکاپوی آماده سازی برای میزبانی از معتکفین بودند.

این سال های اخیر نیز یک پله بالاتر رفته بود و خیلی از مدارس(دبیرستان ها) برای خودشان مسجدی دست و پا می کردند و اعتکاف دانش آموزی راه می انداختند. اصلا این سه روز اعتکاف خیابان ها هم خلوت تر می شدند.

از همه دیدنی تر شب اول اعتکاف بود که خانواده ها برای خداحافظی با عزیزان و بخصوص جوانان و نوجوانان خود درب مسجد صف می کشیدند بعضی هم تازه می خواستند تا اذان صبح نرسیده، یک جوری خودشان را ثبت نام کنند.

یادش بخیر چه صفایی داشت سحرهای اعتکاف ...

یادش بخیر چه صفایی داشت مناجات معتکفین ...

یادش بخیر ...

تو این چندسالی که بخاطر بیماری کرونا اعتکاف دیگر برگزار نمی شود چه سحرهایی که از دست دادیم. چه جمع های باصفایی که دیگر نداریم. چه نمازهای شبی، که دیگر نمی شود در مسجد خواند. دیگر نمی شود دور هم بر سفره افطار مسجد نشست و با گفتن قبول باشه به هم مسجدی های سه روزه، روزه را بازکرد. دیگر نمی شود با بچه های مسجد تا صبح بیدار ماند و دعای و مناجات خواند.

تلخ و شیرین ترین اتفاق اعتکاف اما پایان روز سوم بود. آنجا که می گفتند اعتکاف تمام شد ... هر چه بود سخت و آسان، تلخ وشیرین ... تمام ... بروید خانه هایتان

حالا باید در خانه بمانیم و شبانه تنها دعا بخوانیم، قرآن بخوانیم، نماز بخوانیم، التماس کنیم، خدا را قسم بدهیم که شاید سال دیگر عنایت نماید از روی کرم از روی بخشش از روی بزرگی ...

که شاید سال دیگر باز هم دور هم جمع شویم بازهم معتکف شویم بازهم مهمان شویم ...